Je kent het toch wel, dat beroemde en onvergetelijke liedje van Wim Sonneveld over het leven en de activiteiten langs die prachtige Amsterdamse grachten? Voor mij is dit wel een van de leukste plekken van Nederland om ‘s avonds te vertoeven, met als concurrent de Oude Gracht in Utrecht. Daar zit je op het niveau van de grachten en dat is nog net iets gezelliger.
Ik had gisteravond een shoot van een huwelijksfeest aan een van die Amsterdamse grachten. Zo’n gezellig, typisch Amsterdams, bruin cafeetje aan de gracht. Tafels op de stoep en alle gasten zitten zolang het kan buiten. We hadden geluk met het weer en konden dus lang buiten zitten.
Het was belangrijk om iets van die grachten sfeer terug te krijgen in de foto’s, dus ik was druk heen en weer aan het lopen om de geur van het grachtenwater in de foto’s te krijgen. Uiteindelijk besloot ik om naar de overkant te lopen en vanaf de overzijde te gaan fotograferen. Dat betekende in dit geval een eindje lopen naar de dichtstbijzijnde brug, even vanaf de brug schieten, oversteken en dan aan de overzijde terug lopen.
Ik was al een beetje bevreesd… Langs de grachten liggen woonboten en die steken dermate hoog boven het water dat het onmogelijk was om de gracht in de foto te krijgen. Ik waagde een paar pogingen om tussen twee boten door te schieten, maar nee… Dat was hem niet. Het werd allemaal een beetje saai. Maar ik moest en zou de gracht in de foto krijgen.
Tsja, wat doe je dan? Ik zocht een plekje wat mij zo op het oog het mooiste leek en belde aan bij de woning aldaar. De bovenste bel zal wel de bovenste verdieping zijn…
Ik had geluk. Er werd gereageerd dus de bewoner was thuis. Ik legde uit dat ik fotograaf ben en dat ik het feest graag vanaf het balkon zou willen fotograferen. Het slot van de deur zoemde en ik kon naar binnen. “Het is drie hoog, hoor!” werd er nog geroepen.
Boven aangekomen maakte ik kennis met een vriendelijk jong stel die het allemaal wel interessant leken te vinden. Ik maakte de deuren van het Franse balkon open en schoot een paar plaatjes. De bruid was naar binnen gegaan dus ik wist dat ik moest wachten. Terwijl we wat praatten zei het meisje lachend “Ja, er staat ook een mooie boom tussen. Kom ik maak het raam aan de zijkant wel vrij dan kun je wat makkelijker fotograferen.” En haar vriend begon mee te helpen om alle planten en plantjes opzij te zetten zodat het raam geopend kon worden.
Nog steeds geen bruid te zien…
Dus we kletsen wat verder en ze vraagt me “Hoe kom je op het idee om zomaar aan te bellen en naar boven te komen?”. Ik leg haar mijn motieven uit om de gracht in de foto te krijgen en vernoem de woonbotenhindernis. “Je moet als trouwfotograaf gauw leren improviseren want er is altijd wel wat bijzonders en dat bijzondere wil je graag in de foto’s terug laten komen.” Ze bleken beiden bijzonder geïnteresseerd in mijn relaas dus ik had het over ’emoties pakken’, ‘speciale momenten’ en het verschil tussen ‘persoon met camera’ en ‘fotograaf’.
Ik vermeldde het beeld dat voor mij de foto aller foto’s is: Die van “Het napalm meisje” uit Vietnam. De fotograaf wilde gewoon de verschrikkingen van de napalm bombardementen vastleggen, maar het aanblik van Kim Phuc die schreeuwend van pijn wegrent uit de vuurzee heeft een grote indruk gemaakt op de hele westerse wereld en uiteindelijk mede ertoe geleid dat de oorlog beëindigd werd. De ultieme topscore voor een fotograaf is een foto die zowel journalistiek alles zegt wat er gezegd kan worden en tegelijkertijd zorgt voor een enorme overdracht aan emoties van het meisje en de fotograaf naar de kijker. Ik hoop dat ik zo’n foto nooit zal kunnen maken. (Dat is een doordenkertje.)
“Daar is de bruid!” Ik greep mijn camera en precies op het moment dat, midden in de menigte, bruid en bruidegom elkaar omhelsden en knuffelden stond ik daar op drie hoog aan de overkant van de gracht. Voor die avond zou dit mijn “foto aller foto’s” gaan worden. De beide bewoners zagen mijn blijdschap dat ik dit moment vanaf deze positie had kunnen fotograferen. Ze vertelde me “Ja, wat leuk. Wij gaan namelijk ook binnenkort trouwen en we hebben nog geen fotograaf.”
Ik greep in mijn broekzak en zei “Hier is mijn visitekaartje”.
